logopeda

Jak wspierać mowę dziecka .

  1. Wygłupiaj się przed lustrem i w kuchni – czyli usprawniamy narządy mowy

Gimnastyka ciała to fundament zdrowia. A co jest fundamentem pięknej i wyraźnej mowy? Gimnastyka narządów mowy. Czyli czego? Buzi, języka warg, policzków, żuchwy, podniebienia miękkiego… Usprawnianie ich przyczyni się do wzmocnienia sprawności mięśni, a także do poprawnego wypowiadania kolejnych głosek, sylab, wyrazów, zdań. O tym, jakie ćwiczenia buzi i języka będą najlepsze dla Twojego dziecka, powie logopeda (po dokonaniu diagnozy logopedycznej).

A co oprócz ćwiczeń przed lustrem? Naturalna gimnastyka buzi i języka! Czyli jaka? Dziecko również ćwiczy buzię podczas jedzenia, gryzienia, żucia twardych pokarmów, zlizywania z talerza, picia z kubka i przez słomkę. Zachęcaj dziecko do tego, by jadło samodzielnie.

Pomysły na zabawę:

  • Kto kogo rozśmieszy? – Pamiętasz zabawę w „Pomidora”. Ten kto się pierwszy roześmieje przegrywa. Wprowadź tę zabawę, by wzmocnić język i buzię. Wykonuj zabawne minki (dziecko naśladuje rodzica, a potem zamiana), ściągnij usta w dzióbek, mlaskaj, parskaj, oblizuj wargi. Pamiętaj, obowiązuje pełna powaga!
  • Logopedyczne zabawy kuchenne – przygotujcie zdrowe kanapki, sałatkę lub superfood bowl. Zabawcie się w zajączki, chrupcie twardą marchewkę, jabłko, skórki chleba, kalarepkę. 
  1. Dmuchaj, chuchaj – czyli zabawy oddechowe

Wdech i wydech… – oddychanie. Z wdechem przychodzimy na świat. To czynność niezbędna nie tylko do życia, ale też do mówienia. Prawidłowy tor oddechowy warunkuje poprawną wymowę i prawidłowy rozwój narządów artykulacyjnych. Ćwiczenia wydłużające fazę oddechową wpływają na gospodarowanie powietrzem podczas mówienia. To wszystko bardzo ważne umiejętności.

Pomysły na zabawę:

  • Dmuchaj – wdech nosem, wydech ustami i dmuchaj na: piórka, papierki, kawałki waty, gąbki, statki z łupinki orzecha na wodzie, urządźcie wyścigi piłeczek pingpongowych
  • Graj na instrumentach dętych (trąbce, harmonijce ustnej, flecie)​ 
  • Dmuchaj przez słomkę – zrób bąbelki w wodzie, zdmuchnij piórko ze stolika, dmuchnij przez słomkę na chusteczkę higieniczną – zrób z niej spadochron​ 
  • Puszczaj bańki mydlane
  • Dmuchaj na papierowe kwiaty, zwierzęta zawieszone na sznurku 
  1. Czytaj, opowiadaj, wymyślaj – czyli pobudzamy wyobraźnię, wzbogacamy słownictwo

 

O tym, że warto czytać dzieciom wie każdy. Dlaczego? Czytanie na głos stymuluje rozwój mózgu, pobudza ciekawość świata, rozwija wyobraźnię, zainteresowanie czytaniem, poczucie bezpieczeństwa, buduje więź i bliskość z rodzicem, kształtuje wrażliwość moralną, zapobiega uzależnieniom od urządzeń multimedialnych.

A jak czytanie dziecku wpływa na rozwój mowy? Wzbogaca zasób słów mowy biernej (rozumienie) i czynnej (mowa), poszerza wiedzę o świecie, ćwiczy koncentrację i pamięć.

Pomysły na zabawę:

  • Czytaj dziecku codziennie – niech to będzie wasz rodzinny rytuał – kształtuj nawyk
  • Ucz decydowania – pozwól dziecku wybrać ulubioną książkę,​
  • Rozmawiaj z dzieckiem na temat treści książki, wydarzeń, oceniajcie postępowanie bohaterów, uzasadniajcie swoje zdanie – ucz dyskusji
  • Zaspokajaj ciekawość poznawczą dziecka – udzielaj mu odpowiedzi na pytania, które pojawią się podczas wspólnego czytania​ 
  • Ćwicz pamięć – po przeczytaniu książki zamknij ją, zadawaj pytania dotyczące treści, odtwarzajcie kolejność zdarzeń​
  • Pobudzaj wyobraźnię i kreatywność – wymyślcie inne zakończenie bajki lub ułóżcie własną​, dodajcie nowych bohaterów, wymyślcie dla postaci inne imiona
  1. Pięć paluszków rączka ma… – czyli rozwijamy małą motorykę

 

Motoryka mała to wszelkie ruchy palców i dłoni, ruchy o mniejszym zakresie, wymagające skupienia i koncentracji uwagi. Motoryka mała to: rysowanie, malowanie, pisanie, chwytanie, przenoszenie palcami, zgniatanie. „Sroczka kaszkę warzyła”, „Kominiarz”, „Idzie rak” – to tylko kilka zabaw, które każdy z nas zna (jeśli nie, to koniecznie warto odświeżyć tę szufladkę w pamięci lub wspomóc się literaturą .

 Zabawy paluszkowe – bo o nich mowa, są uwielbiane przez maluchy. Rodzic, który znajduje się blisko, głaszcze dłonie, dotyka palców, recytuje wiersz, śpiewa, mówi spokojnie, rytmicznie… Istny raj dla małego człowieka. 

W czasie zabaw skupiamy się na dłoniach i palcach dziecka. Najważniejszy jest dotyk, ale także głos – spokojny, melodyjny – dający poczucie bezpieczeństwa i radość.  Podczas zabaw rączkami wprowadzaj samogłoski, wykrzyknienia, sylabki np. BA, MA, PA, DA… Daj dziecko czas. Może włączy się w zabawę. Może przy tej okazji, wyartykułuje swoje pierwsze słowa.

Dla starszaków – to doskonała terapia ręki, wzmocnienie napięcia mięśni dłoni to świetne przygotowanie palców do prawidłowego chwytu przyboru pisarskiego, sznurowania butów, zapinania guzików, przewlekania itp. 

Pomysły na zabawę:

  • Przestrzeń – znajdźcie swoje miejsce w domu, może będzie to łóżko, poduszka, dywan. Ważne, aby było wam wygodnie i przytulnie. Młodsze dziecko weź kolanach, starszak może siedzieć obok rodzica lub naprzeciwko
  • Powtarzalność – wielokrotne powtarzanie zabaw paluszkowych sprzyja ćwiczeniom pamięci​ 
  • Przewidywalność – pozwala dziecku włączyć się do zabawy gestem, wokalizacją​ 
  • Zmieniaj tempo – aby było ciekawiej (starszak może recytować wierszyk z Tobą – to doskonałe ćwiczenie artykulacyjne)​ 
  • Zmieniaj ton głosu, baw się mimiką 
  • Zabawy grafomotoryczne wspierające rozwój mowy to oprócz zabaw paluszkowych także zabawy sensoryczne z masami i substancjami (plasteliną, gliną, piaskiem, wodą); klocki, puzzle, układanki; rysowanie, malowanie; przeplatanki, nawlekanie (np. koralików), zabawy z pęsetą, szczypcami. 
  1. Układaj, dopasowuj, segreguj, kategoryzuj, odwzorowuj – czyli usprawniamy lewą półkulę mózgu

 

Czym są ćwiczenia lewopółkulowe? To wszystkie gry i zabawy, podczas których dziecko analizuje, spostrzega relacje, przetwarza linearnie, porządkuje, kategoryzuje, układa sekwencyjnie. Ćwiczenia takie rozwijają pracę lewej półkuli mózgu, która odpowiedzialna jest za mowę, czytanie, pisanie i funkcje intelektualne 

Pomysły na zabawę:

  • Wykorzystaj zabawki dziecka – w ćwiczeniach lewopółkulowych świetnie sprawdzą się te zabawki, których masz dużo (wiele takich samych elementów) np. klocki, liczmany, patyczki, patyczki drewniane, pomponiki, guziki itp. Oczywiście możesz także skorzystać z gotowych układanek. 
  • Układanie i odtwarzanie – rodzic układa wybrane klocki, następnie dziecko układa je w taki sam sposób poniżej/obok
  • Dopasowanie kształtu – rodzic układa klocki/zabawki na kartce, odrysowuje kształt – dziecko dopasowuje zabawki do kształtu
  • Sekwencje – rodzic rozpoczyna układanie wzoru (początkowo z 2 elementów – dzieci młodsze) np. trójkąt, kwadrat, trójkąt, kwadrat…. Zadaniem dziecka jest dokończenie rytmu. W tej zabawie wykorzystaj kolorowe pompony, figury geometryczne lub kartoniki z obrazkami.
  1. Słuchaj, reaguj, odtwarzaj – czyli rozwijamy funkcje słuchowe

 

Co ma słuch do mowy? Otóż, postrzeganie słuchowe (percepcja słuchowa) i ukształtowane funkcje słuchowe warunkują prawidłowy mowy. Rozwój tych funkcji rozpoczyna się już w okresie prenatalnym. A kiedy dziecko przyjdzie na świat, warto nadal dbać o stymulujące słuchowo otoczenie. Deficyty w tym obszarze mogą przyczyniać się do zaburzeń przetwarzania słuchowego, zaburzeń słuchu fonemowego, zaburzeń pamięci słuchowej, trudności z koncentrowaniem się na bodźcach słuchowych, zaburzeń mowy i komunikacji.

Pomysły na zabawę:

 

  • „Muzyka taniec, pauza – stop” – szalone wygibasy przy muzyce mają swój terapeutyczny cel – uczą reagowanie na dźwięk w określony sposób. Warto w trakcie zabawy wyłączyć radio i wstrzymać wszelkie ruchy ciała: muzyka JEST, muzyki NIE MA. Dziecko uczy się wysłuchiwać pauzy w muzyce.
  • Zabawa idealna na rodzinne zloty „Kto cię woła. Mama, tata, babcia, ciocia…?” – dziecko rozpoznaje głos osoby, która wypowiada jego imię.
  • „Domowa orkiestra” – wersja podstawowa: zgromadźcie domowe przedmioty, na których da się zagrać np. garnki, drewniane łyżki, gazety itp. Stwórzcie razem orkiestrę, grajcie. Wersja utrudniona: gramy według poleceń dyrygenta: cicho/głośno, szybko/wolno, gramy/nie gramy.
  1. Wyginaj ciało, tupnij, podskocz, klaśnij – czyli rozwijamy motorykę dużą

 

Motoryka duża to wszystkie obszerne ruchy, w które jest zaangażowane całe nasze ciało lub jego znaczna część, np. ręce i nogi . Zatem chodź, skacz, biegaj, pływaj, jeździj na rowerze, hulajnodze, kręć hula hopem, skacz przez skakankę, czworakuj, czołgaj się … na zdrowie! 

Aby dziecko mogło poprawnie wykonywać złożone ruchy motoryki małej (rysowanie, pisanie), powinno najpierw dobrze opanować proste ruchy z zakresu motoryki dużej (ogólna aktywność ruchowa)  

Co ma ręka, noga do mowy? Ruchy całego ciała są powiązane z rozwojem mowy. Naprzemienne ruchy rąk i nóg stymulują te obszary mózgu, które są odpowiedzialne za mowę. Dlatego nie można spoglądać na dziecko w oderwaniu od jego całościowego rozwoju. Komunikacja językowa i motoryka to funkcje wyższych czynności mózgowych, które są ze sobą bardzo ściśle powiązane. 

Pomysły na zabawę:

  • ćwiczenia ogólnorozwojowe, koordynacji ruchowej, przekraczaniu linii środka, ruchów naprzemiennych sprzyjają usprawnianiu pamięci, umiejętności odtwarzania, naśladowania. 
  • podskakiwanie, zeskakiwanie i przeskakiwanie  różnych przedmiotów – mniejszych,
  • samodzielność dziecka podczas samoobsługi 
  • wspólne wykonywanie czynności domowych – ścieranie kurzu, zamiatanie podłogi – to doskonałe ćwiczenia całego ciała, a dla dziecka świetna zabawa
  • obserwowanie sekwencji ruchów rodzica np. klaśnij, tupnij, podskocz i odtworzenie go przez dziecko
  • ćwiczenia emisyjne połączone z ruchem – np. podskakuj i wymawiaj samogłoski

 

Częste infekcje mogą być przyczyną opóźnionego rozwoju mowy i wad wymowy

Jedno z pytań, które zadaje rodzicom dzieci podczas konsultacji logopedycznej brzmi „Czy dziecko przechodzi częste/nawracające infekcje górnych dróg oddechowych?”. Rodzice często zgłaszają, że dziecko choruje, później na kilka dni idzie do żłobka/przedszkola i znów choruje. Infekcje górnych dróg oddechowych, czyli infekcje kataralne, ból gardła, kaszel, ból uch i zatok dotyczy wielu małych dzieci. A jak to wpływa na ich mowę?

Infekcje górnych dróg oddechowych (tj. ostre stany zapalne nosa i zatok przynosowych, gardła i krtani) można zaobserwować u dzieci przez cały rok, ale ich szczególne nasilenie o okres wczesnowiosenny i jesienno-zimowy.

Najczęstsze przyczyny i czynniki zwiększające ryzyko występowania infekcji górnych dróg oddechowych to:

  • zaburzenia odporności
  • narażenie na dym papierosowy
  • nieprawidłowa diety (często bogata w cukier)
  • wilgoć w mieszkaniu
  • obniżona odporność
  • wcześniactwo

Przyczyną częstych i nawracających infekcji górnych dróg oddechowych może być również przewlekłe ropne zapalenie migdałków podniebiennych. Dzieci z alergią znacznie częściej mają infekcje górnych dróg oddechowych (katar, zapalenie zatok, zapalenia ucha środkowego).

Dzieci są szczególnie narażone na niekorzystny wpływ dymu tytoniowego oraz innych zanieczyszczeń powietrza ze względu na niedojrzałość układu odpornościowego. Dzieci, których rodzice palą, znacznie częściej mają infekcje górnych dróg oddechowych.

Konsekwencje częstych infekcji górnych dróg oddechowych:

  • oddychanie przez usta
  • infantylny sposób połykania
  • nieprawidłowa pozycja spoczynkowa języka
  • wady wymowy (najczęściej międzyzębowa realizacja głosek)
  • wady zgryzu
  • mowa dziecka jest niewyraźna i niezrozumiała dla otoczenia
  • opóźniony rozwój mowy/regres w rozwoju mowy
    •  

Gdy dziecko podczas infekcji ma niedrożny nos, to wówczas zaczyna oddychać przez usta. Jeśli dziecko ma katar tylko przez kilka dni, to zazwyczaj nie obserwujemy później żadnych nieprawidłowości, natomiast gdy infekcje są częste i nawracające, to wtedy można dostrzec, że dziecko zaczyna oddychać przez usta nawykowo, co przyczynia się do nieprawidłowej pozycji spoczynkowej języka, nieprawidłowego (infantylnego) sposobu połykania, a konsekwencją tego jest obniżona sprawność narządów mowy, przez co dziecko zaczyna mówić niewyraźnie i jego mowa może być niezrozumiała dla otoczenia lub obserwujemy wady wymowy (najczęściej międzyzębowość). Oddychanie, połykanie, pozycja spoczynkowa języka to niejako baza, fundament dla prawidłowej artykulacji.

Słuch

Zaburzenia słuchu są przeważnie efektem nawracających stanów zapalnych górnych dróg oddechowych. Przerost trzeciego migdałka lub migdałków podniebiennych, ale także niedrożność nosa mogą powodować stany zapalne ucha środkowego. Konsekwencjami niedosłuchu mogą być także trudności z koncentracją, nadpobudliwość, opóźniony rozwój mowy albo regres w jej rozwoju, a to może zaburzyć rozwój zdolności poznawczych, rozwój emocjonalny, a także wpłynąć na pogarszający się kontakt z otoczeniem.

Wysiękowe zapalenie ucha środkowego jest najczęściej spotykaną przyczyną niedosłuchu u dzieci. U dzieci do 3. roku życia wysiękowe zapalenie ucha środkowego jest poprzedzone albo współwystępuje z epizodem ostrego zapalenia ucha środowego, natomiast u dzieci powyżej 3. roku życia wysiękowe zapalenie ucha środkowego obserwuje się częściej w przypadku nawracających infekcji górnych dróg oddechowych. Czynnikiem, który sprzyja do rozwoju wysiękowego zapalenia ucha środkowego jest także przerost trzeciego migdałka czy ekspozycja na dym tytoniowy.

Pamiętaj, że po każdej przebytej infekcji uszu należy wykonać badanie słuchu!

Prawidłowo funkcjonujący narząd słuchu warunkuje prawidłowy rozwój mowy.

Konsultacja i terapia logopedyczna

Gdy podczas konsultacji logopeda ocenia artykulację oraz budowę i sprawność aparatu mowy, można powiedzieć, że wciela się trochę w rolę detektywa, ponieważ kluczowe jest znalezienie przyczyny występujących trudności. Dlatego w niektórych przypadkach logopeda kieruje pacjenta na konsultację do innego specjalisty.

Konsultacja z laryngologiem jest bardzo istotna z perspektywy logopedycznej, ponieważ umożliwia ona poznanie przyczyny występujących objawów i wdrożenie ewentualnego leczenia.

Podczas terapii logopedycznej artykulacja jest wierzchołkiem góry lodowej, ponieważ, aby dziecko prawidłowo realizowało głoski, musi mieć solidny fundament, a w przypadku, gdy występują częste infekcji górnych dróg oddechowych, konsekwencją mogą być liczne nieprawidłowości. Pierwszym krokiem jest zbudowanie fundamentu, czyli nauka prawidłowego sposobu połykania, prawidłowej pozycji spoczynkowej języka i połykania, a dopiero ostatnim krokiem nauka prawidłowej artykulacji. Rolą logopedy jest zaprogramowanie terapii i wdrożenie odpowiednich działań, które oczywiście należy kontynuować w domu, według wydanych przez logopedę zaleceń. Terapia to bardzo indywidualna kwestia, dlatego najlepiej udać się na konsultację do logopedy, który odpowiednio ją poprowadzi, aby osiągnąć pożądane efekty. Nie jest to jednak łatwy proces, dlatego trudno określić czas trwania terapii. Jak było wspominane wyżej, kluczowe jest znalezienie i w miarę możliwości wyeliminowanie przyczyny,  a ponadto niezwykle istotna jest współpraca dziecka i rodzica, a także systematyczne wykonywanie zaleconych przez logopedę ćwiczeń.

Bibliografia:

[1] Niemczyk E., Dębska M., Zawadzka-Głos L., Wysiękowe zapalenie ucha – problem nadal aktualny, [w:] Nowa Pediatria, 2014.

[2] Prauzińska M., Szydłowski J., Pucher B., Polski B., Postępowanie w przypadku nawracającego wysiękowego zapalenia ucha środkowego z postępującym niedosłuchem, [w:] Family Medicine & Primary Care Review, 2013, s. 504-506.

[3] Zieliński R., Zakrzewska A., 2010, Ostre infekcje górnych dróg oddechowych u dzieci — podział morfologiczny, diagnostyka i terapia

PRZESIEWOWE BADIA MOWY

Przesiewowe badania mowy w przedszkolach to podstawowy element profilaktyki logopedycznej umożliwiający wczesne wykrywanie zaburzeń mowy i nieprawidłowości w rozwoju aparatu artykulacyjnego u dzieci. Logopedyczne badania przesiewowe pozwalają na wytypowanie dzieci, u których występują trudności z mową i skierowanie ich na dogłębną diagnozę. W niniejszym artykule przytaczamy najważniejsze wytyczne związane z przeprowadzaniem przesiewowych badań mowy.

Organizacja przesiewowych badań mowy w przedszkolach

Przesiewowe badania mowy (zwane także badaniami skriningowymi) przeprowadza zazwyczaj logopeda, choć – po odpowiednim przyuczeniu – może to być także wychowawca przedszkolny, pedagog, pielęgniarka, psycholog lub lekarz. na.

Podstawowe zasady przeprowadzania badania przesiewowego mowy:

  • badanie przeprowadza się z każdym dzieckiem indywidualnie, najlepiej w osobnym pomieszczeniu, by nic nie rozpraszało uwagi dziecka,
  • badanie powinno trwać od kilkunastu do kilkudziesięciu minut,
  • w badaniu wykorzystuje się testy, kwestionariusze obrazkowe i inne narzędzia diagnostyczne dla logopedów,
  • do badania używa się pomocy logopedycznych sprawdzających sprawność artykulacyjną dziecka,
  • wszelkie narzędzia logopedyczne i materiały pomocnicze, takie jak ilustracje czy testy, powinny być dostosowane do wieku

Jak przebiega badanie przesiewowe?

Osoba przeprowadzająca badanie sprawdza zdolności nadawania i rozumienia komunikatów słownych przez dziecko. Oto niektóre z elementów podlegające wstępnej ocenie podczas badań przesiewowych mowy:

  • realizacja fonemów,
  • rozumienie pytań, poleceń, narracji, przyimków i gramatyki,
  • budowa aparatu mowy: długość wędzidełka, budowa zgryzu, stan migdałków podniebiennych,
  • poziom płynności w posługiwaniu się aparatem artykulacyjnym (sprawność języka i warg),
  • tempo i płynność wypowiedzi oraz barwa głosu,
  • tor oddechowy,
  • funkcje prymarne: gryzienie, żucie, połykanie, kasłanie, ziewanie, mimika twarzy itp.

Badania przesiewowe aparatu mowy przeprowadza się w przedszkolach na początku roku szkolnego. To wówczas właśnie specjaliści w zakresie logopedii mają najwięcej pracy. Przeprowadzenie ankiet, testów i wystawienie pisemnych diagnoz wymaga wypełnienia szeregu dokumentów. Ważna jest przy tym właściwa organizacja pracy oraz wypracowanie przez diagnostę skutecznego systemu komunikacji z dziećmi, tak aby chętnie współpracowały i uczestniczyły w badaniu.

Pamiętajmy, że badanie przesiewowe mowy przeprowadzane jest w celu wyłonienia z grup przedszkolnych tych dzieci, które mogą potrzebować dalszej diagnostyki. Dopiero szczegółowa diagnoza logopedyczna wykaże poziom zaburzeń i wyznaczy ewentualne kierunki terapeutyczne mające na celu eliminację negatywnych konsekwencji niewłaściwego rozwoju dziecka w zakresie komunikacji językowej.